بیست و چهار ساعت با پدر

از وقتی که بابا به آمستردام منتقل شد تقریبن هفته ایی یکی دوبار به خانه ی خودم می آوردمش. اینطور که سه یا چهار بعد از ظهر می آمد و بین هشت تا ده شب هم بر میگشت. روزهای اول برای برگشتن دچار مشکل میشدم , چون دلش نمیخواست برگرده و وقتی میخواستم برگردم دنبالم راه می افتاد و میخواست که با من برگردد.
ولی خوب بعد از مدتی به محیط بیشتر عادت کرد و به نوعی هم شرایط را پذیرفت, راحت می آمد و به راحتی هم راهی برگشت میشد. جز چند باری که پیش از رفتن خوابیده بود و وقتی میخواستم آماده ی رفتنش کنم آنقدر خواب آلوده بود که مایوسانه میگفت: «حالا نمیشه امشب را اینجا بمانم؟» و این خواهش او چنان دردی به جتنم می آورد که با هیچ واژه ایی نمیشه آنرا توصیف کرد.و به همین دلیل از سرپرستار اونجا پرسیدم که آیا میشه گاهی پدرم را برای خوابیدن به خانه ام ببرم؟ او هم گفت که بلی و بالاخره پنجشنبه بعد از ظهر با هم به خانه آمدیم , قرار شد شب بماند . و بابا چه ذوقی میکرد وقتی لباس خواب و وسایل شب ماندنش را جمع میکردم. و البته شوق و ذوق من کمتر از او نبود. شب خیلی زود به رختخواب رفت ولی من از شدت شوق و هیجان ناشی از آرامش او خوابم نمیبرد و تا چهار صبح توی تخت غلت میزدم و گهگاه بهش سر میزدم و خوابیدنش را تماشا میکردم! وقتی پتو را رویش مرتب میکردم یادم آمد که وقتی بچه بودم چطور پتو را میکشید به دو طرف تشک که به قول خودش نتونم رویم را پس بزنم و من چقدر حرص میخوردم از اینکارش !! و الان من داشتم همینکار را برای اون میکردم و فکر کردم که آیا او هم حرص میخوره از دست من؟!!
صبح بابا خیلی سرحال و خوشحال بود و من تصمیم دارم اینکار را هر هفته تکرار کنم. البته جمعه بعداز ظهر به راحتی برگشت ولی زمان خداحافظی عصبانی و تقریبا قهر بود!! و من را با بغضی روانه کرد که هنوز هم رهایم نکرده . و همه اش میخواهم بروم بیارمش ….