اتحاد

اين ويديو را صفحه سپيده دم در فيسبوك به اشتراك گذاشته ، ماجرا در يكى از ايستگاههاى مترو در شهر پرت در استراليا اتفاق افتاده، پاى فردى هنگام پياده شدن بين واگن و فضاى خالى گير ميكنه و بعد شاهديم مه تقريبا همه ى مسافران ايستگاه هم صدا شده و قطار را از پهلو هل ميدهند تا بالاخره پاى فرد مذكور آزاد ميشود .
البته كه حركت انسانى و زيبايى بود و حس خوبى از تماشايش به آدم دست ميده ، اما خواندن كامنتها اين احساس را به سمت ياس و خشم سوق داد؛ بسيارى اينطور نوشته بودند كه حالا اگه اين اتفاق در ايران مى افتاد مردم بجاى كمك دست به موبايل شده مشغول عكس گرفتن ميشدند؛ درسته كه اخيرا مردم از هر اتفاقى فيلم ميگيرن و در اينترنت پخش ميكنند ولى اين مسئله فقط مربوط به ايران و ايرانى نميشه و در همه ى دنيا در جريانه ، و من عميقاً دلگير ميشم از اين نگاهى كه ما به هم داريم. اينكه دائم تبليغ ميكنيم كه ما ايرانيها بع درد هم بى تفاوتيم و بديم ؛
من اما باور دارم در شرايط مشابه در ايران هم بسيارى از ما به كمك اون فرد ميرفتيم و تمام تلاشمان را براى نجاتش ميكرديم، از نظر من مشكل مردم ما ناتوانى در كار گروهيست بيشتر تا عدم همدلى و نامهربانى؛ شايد در شرايط مشابه جمعيتى كه براى كمك جمع ميشدند گروه گروه تصميمات مختلفى براى نجات شخص ميگرفت، مثلاً در حالى كه يك گروه سعى در هل دادن قطار داشت گره ديگر تصميم به سنگين كردن سمت ديگر قطار ميگرفت و عده ايى هم نااميد صحنه را ترك ميكرد و گروهى در انتظار رسيدن كمك ؛
ولى ايكاش بجاى اينهمه نامهربانى نسبت به خودمان و تخريب و تقبيح شخصيت ملى مان سعى در شناخت بهبود نقصهاى واقعى مان داشته باشيم.